בر בیـــבه اґ  بشیـــלּ

בر בیـــבه اґ  ببیـــלּ

בر בیـــבه اґ  ڪــﮧ بــפב ؟

בر בیـــבه اґ  ڪــﮧ شــב ؟

رפیای ґלּ  ڪــﮧ بــפב ؟

בלּــیــاے  ڪــﮧ شــב ؟

ایــלּ  جاלּ بے اґــــیـــב ٬ בر عمق ایــלּ לּــگاه

בر ωــــیـــלּـــــــــــــہ ے  ڪــﮧ شــב  ایــלּ  آه   פ  ایــלּ صــــבآ؟

ققــלּـــــــــפ ωــــ بـــوבنــــــم  בر حــــآل انتظار

ڪبریت ایــלּ شکـــــωــــت  ٬  آتشــــــ ڪشیده اشــــــ

بـــــارے  פֿــــــیآلـــــے  לּـــــیــωـــت

ایــלּ   לּـــــیـز   ґــــے ر פ ב ...


________________



در برگ ریز سرد پاییز دلم

احساس غمگینی و غربت میکنم 

اطراف را  پاییز در هم میکشد

 پاییز در  پاییز دلم قد میکشد

 پاییز دامن می کشد در باغ احساسات من

در سبزی باغ دلم افسوس باران می شود

باد است و برگه و ریشه ام

باغ است و سوز سینه ام

خورشید کم سو می دمد

خورشید پاییز می شود 

من نیز باران می شوم با ابر های تیره ام

بر خاطرات رفته ام

بر روزهای بی کسی 

می بارم این دلتنگی  ام

 پاییز !

 در من زرد شد احساس های گرم من

 پاییز !

در من می شکست امید های بودنم

 پاییز !

از  پاییز های بودنم بیزار  و بد دل می شوم


________________


چه بگویم ؟ سخنی  نیست  به  یاد

پشت این  درهای  شهر

پشت  این  خانه ی  سرد

خنده  تلخ  مرا ، باد  پر پر  می کرد

همه  خلوت  شهر

همه  آبادی

خفته  در  تنهایی

وسعت  شهر  پر از  آمد و شد

حیف  اما  کوچه ی  خاطره ها  تاریک  است

چه بگویم ؟ سخنی نیست  به  دل

آدمی  تنها  در  این  گوشه ی  پرت

پشت  این  پنجره  رویاها

حال  من  ،حالزمستان  است

در  نگاهم  رقص  برف 

سوز و سرما ،  نم اشک 

هوای  بودنم  سرد  است

و  دستانی  که  یخ  بسته اند  و

 می خشکند  و می پوسند  و می ریزند  به  جیبی  سرد  و تو    خالی

چه  بگویم ؟ سخنی  نیست  که  نیست

حرف حرف  و  واژه واژه  این نگفتن  را  به  پای  هیچ  میریزم

سخن  را  در  میان  شعر  می پوشم

غم  و تنهایی  و حسرت ،میان  اشک  می نوشم

می چکد  احساس  های  گرم  و نمناکی به  روی  دفتر  عمرم

حیف  اما در  غروب  واژه ها  نشسته ام

روبه  رویم  دشتی  از  فاصله هاست

در  دورترین  فاصله  بودن  من

آدمی  میگذرد ...

سایه ای  می میرد ...

گل سرخی خشک شده می روید ...

چه بگویم ؟

سخنی بود ولی دیگر نیست ...


________________


 

*

اندوهم را

نیمی به زمین دادم

نیمی به آسمــــــــــــــان

نیمــــــــــــی آب شد نیمی آبی

*

تنهایی ام را

نیمی به آسمان دادم

نیمی به زمیـــــــــــــــن

نیمی مـــــــــــــــــــــــــــاه شد

نیمی مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــاهی ! !

*

سکوتم را

نیمی به زمین دادم

نیمی به آسمـــــــــــــان

نیمی رعــــــــــــــــــــــد شد

نیمی طــــــــــــــــــــــــــــــــوفان ! !

*

چه فرق می کند

در ابتـــــدای راه باشم

یا در انتـــــــــــــــــهای راه

وقتی به تــــــــــــو ختم نمی شود!

وقتی هر لحظه تنـــــــــــــــها تر میوم ! !

*

آیینه ی قفس نمی گذارد

پرنــــــــــــــــده فراموش کند

یــــــــــــــــــــک لحظه تنهایی خود را !

سکوت هم نمی گذارد که من تنهایی خود را فراموش کنم ! !

*

آموختم درابتدای سفر

هر چه نزدیک تر به تــــو

آسمــــــــــــــــــــــــــــــان آبی تر

در انتهای راه آسمـــــــــــــــــان تیره شد ! !

*

در ابتدای راه

به من پر بخشیـــدی

پریـــــــــدم در ابتدای راه

برای تــــو قــــــفس خالی مـاند

برای من آسمان آبی ، تیــــــــــره شد ! !

*

سنگی در آب انداختم

که دایره ای بسازم به بزرگی عشق

ماهـــــــــــــــــــــــــــــــــــی ای مرد وبالا آمد ، آه

سال هاست قانون عــــــــشــــــــــــــــق به هم ریخته است

مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن فراموش کرده ام ! !

*

پرنده به پر بدل شد

پــــر به پـــــــــــــرنده

آب به آبــــــــــــــی بدل شد

مــــــــــاه به مــــــــــــــــــاهی

رعــــــــد به طـــــــــــــــــــــوفان

قــــــــــــــفــــــــــــــس خـــــــــالـــــــی

جـــــــــــهان از عـــــــــــــشق تـــــــــــــهی

تـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو به خودت بدل شدی

مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن به تنهایی .


________________